در این تصویر از 65امین فستیوال ادینبورگ، هنرمندی خیابانی روی تخته‌ای از میخ دراز کشیده و وزن شخصی 100کیلوگرمی را تحمل می‌کند. شاید بپرسید که چرا میخ‌های فولادی در بدن او فرو نمی‌روند؟ 

پاسخ در مفهوم فشار نهفته است. فشار، کمیتی غیربرداری است که از مقدار آن از تقسیم مقدار نیروی اعمال‌شده بر سطح بدست می‌آید. 

در اینجا هم اگر وزن 9800 نیوتنی (ناشی از جرم 100 کیلوگرم) فقط به سر یک میخ اعمال می‌شد، فشار وارد از سر میخ به پوست بدن از مقاومت پوست بیشتر می‌شد و میخ در بدن آن فرد نگون‌بخت (!) فرو می‌رفت؛ اما تعداد زیاد میخ‌ها، سطح اعمال نیرو را به شدت افزایش داده و بالتبع فشاری که سر هر میخ به بدن فرد وارد می‌کند، به آستانه مقاومت پوست و ماهیچه‌های بدن نمی‌رسد.
البته این بدان معنی نیست که فرد درازکشیده روی تخته میخی هیچ دردی را تحمل نمی‌کند. سلول‌های عصبی حساس به فشار که در فاصله نزدیکی از سطح پوست قرار دارند، فشار زیادی را احساس می‌کنند و با ارسال پیام‌های عصبی به مغز، باعث واکنش‌هایی غیرارادی می‌شوند که بخشی از آن‌ها را در صورت و دستان فرد می‌بینید. 
اگر به نمایش‌های مشابه در سراسر جهان دقت کنید، متوجه می‌شوید در همه آنها از میخ‌های فولادی بلند و قطور استفاده می‌شود، میخ‌هایی که مقاومت بالایی در برابر کمانش دارند تا در طول اجرای برنامه، بخشی از میخ‌ها خم نشوند و با کاهش سطح اعمال نیرو، حادثه ناگواری پیش نیاید.